چکیده :

در این مقاله، غزلیات رضاقلی‌خان هدایت با رویکرد سبک‌شناسی تحلیل شده است. چهارچوب منظور در این پژوهش بررسی سه سطح فکری، زبانی و ادبی اثر به روش توصیفی است. بر طبق این مؤلفه، هریک از سه سطح مذکور به زیرمجموعه‌هایی نیز تقسیم شده است. عشق و بیان خصوصیات عاشق و معشوق، نکوهش زهد و مبارزه با ریا ومباحث عرفانی سه مفهوم غالب در سطح فکری شاعر است که عمدتاً برگرفته از همان سبک عراقی و خراسانی است؛ هرچند میتوان انعکاس سبک وقوع و واسوخت را نیز در غزلیات او مشاهده کرد. زبان به واسطة جنبة موسیقایی وحوزه‌های لغوی گوناگون مورد بررسی قرار گرفته است. تشبیه،استعاره،مجاز و کنایه سطح ادبی غزلیات را نشان میدهد؛که تشبیه درغزلیات او بیشترین بسامد و مجاز کمترین بسامد را داراست .